مهر تو به مهر خاتم ندهم ،وصلت به دم مسیح مریم ندهم،عشقت به هزار باغ خرما ندهم،یکدم غم تو به هر دو عالم ندهم...

آرزو دارم شبي عاشق شوي .آرزو دارم بفهثمي درد را .تلخي برخوردهاي سرد را .مي رسد روزي كه بي من سر كني .مي رسد روزي كه مرگ عشق را باور كني ...

در جوانی غصه خوردم هیچ کس یادم نکرد / در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد / آتش عشقت چنان از زندگی سیرم بکرد / آرزوی مرگ کردم مرگ هم یادم نکرد.

هر چه بر من گذشت حقم بود من از اين بيشتر سزاوارم تو گناهي نداري اي زيبا مرگ بر من كه دوستت دارم!

من منتظرت شدم ولي در نزدي

بر زخم دلم گل معطر نزدي

گفتي كه اگر شود مي آيم اما

مرد اين دل و آخرش به او سر نزدي

نشنو از نی ، نی حصیری بی نواست

بشنو از دل ، دل حریم کبریاست

نی بسوزد خاک و خاکستر شود

دل بسوزد خانه ی دلبر شود

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود		ور آشتی طلبم با سر عتاب رود
چو ماه نو ره بیچارگان نظاره		زند به گوشه ابرو و در نقاب رود
شب شراب خرابم کند به بیداری		وگر به روز شکایت کنم به خواب رود
طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل		بیفتد آن که در این راه با شتاب رود
گدایی در جانان به سلطنت مفروش		کسی ز سایه این در به آفتاب رود
سواد نامه موی سیاه چون طی شد		بیاض کم نشود گر صد انتخاب رود
حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر		کلاه داریش اندر سر شراب رود
حجاب راه تویی حافظ از میان برخیز		خوشا کسی که در این راه بی‌حجاب رود

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید		گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید
گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز		گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید
گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم		گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید
گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد		گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد		گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت		گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد		گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید
گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد		گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید

به علت طولاني بودن شعر ليلي و مجنون مجبوريم فقط تكه ي اولش را بگذاريم اگر مشتاقيد شعر را به صورت كامل بخوانيد به ادامه ي مطلب برويد.

گوینده داستان چنین گفت		آن لحظه که در این سخن سفت
کز ملک عرب بزرگواری		بود است به خوب‌تر دیاری
بر عامریان کفایت او را		معمورترین ولایت او را
خاک عرب از نسیم نامش		خوش بودی تر از رحیق جامش
صاحب هنری به مردمی طاق		شایسته‌ترین جمله آفاق
سلطان عرب به کامگاری		قارون عجم به مال داری
درویش نواز و میهمان دوست		اقبال درو چو مغز در پوست
می‌بود خلیفه‌وار مشهور		وز پی خلفی چو شمع بی‌نور
محتاج‌تر از صدف به فرزند		چون خوشه بدانه آرزومند
در حسرت آنکه دست بختش		شاخی بدر آرد از درختش
یعنی که چو سرو بن بریزد		سوری دگرش ز بن بخیزد
تا چون به چمن رسد تذروی		سروی بیند به جای سروی
گر سرو بن کهن نبیند		در سایه سرو نو نشیند
زنده است کسی که در دیارش		ماند خلفی به یادگارش
می‌کرد بدین طمع کرمها		می‌داد به سائلان درمها
بدی به هزار بدره می‌جست		می‌کاشت سمن ولی نمی‌رست
در می‌طلبید و در نمی‌یافت		وز درطلبی عنان نمی‌تافت
و آگه نه که در جهان درنگی		پوشیده بود صلاح رنگی
هرچ آن‌طلبی اگر نباشد		از مصلحتی به در نباشد
هر نیک و بدی که در شمارست		چون در نگری صلاح کارست

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها		که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها
به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید		ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها
مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم		جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها
به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید		که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل		کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها
همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر		نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها
حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ		متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها